Nabijheid

De nieuwe kracht had zijn tempo nog niet gevonden. Te traag voor de lijn, te stil voor de ploeg. Zijn handen deden hun best, maar de routine zat nog niet in zijn lijf. Blikken gleden zijn kant op. Zuchten hingen net iets te hoorbaar in de lucht.

Aan het eind van de rij stond iemand met een vaste greep en een kalm gezicht. Deed zijn werk zoals elke dag, maar zag alles. Het zoeken, het haperen, de blik van “ik wil dit goed doen” en tegelijk “ik hoor hier nog niet.”

Tijdens de pauze schoof die naast hem aan tafel. Geen vragen, geen uitleg, geen gedoe. Alleen:

“Straks werk je even met mij mee. Dan loopt het wel los.”

En zo ging het.

Het tempo zakte een fractie. Handelingen werden voorgedaan, geen lesje, gewoon doen. Korte zinnen, rustige aanwijzingen. Een knik als het goed ging, een “zo ja” dat meer deed dan welk compliment ook.

Aan de overkant: een rug die zich langzaam rechtte. Geen grote ommekeer, maar wel verschil.

Tegen het einde van de shift draaide het beter. Minder gehaper, meer rust in de ploeg.

En degene die had meegetrokken? Die hing zijn handschoenen aan de haak zoals elke dag. Geen schouderklop, geen verhaal, geen trots. Gewoon: gedaan wat nodig was.

Nabijheid op de werkvloer is zelden groots.

Het klinkt als: “Werk maar even met mij mee.”

Het is ruimte maken zonder er woorden aan vuil te maken.

En soms – zonder dat iemand het merkt – is dát precies wat maakt dat iemand blijft.

De Verhalenfabriek... het geluid van boeiende verhalen