Wat niemand zei

"Zijn er nog vragen? Bezwaren?"

De voorzitter keek de tafel rond.

Stilte.

Geen opgestoken handen, geen gefronste wenkbrauwen, geen enkele beweging die suggereerde dat er nog iets gezegd moest worden. Alleen het zachte geschuifel van papier en het tikken van een pen op tafel.

"Goed, dan is het besloten."

En zo ging het. Zoals altijd.

Maar zodra de deur achter hen dichtviel, begon het.

"Dit is toch geen goed plan?"

"Waarom wordt onze mening nooit gevraagd?"

"Ik dacht nog: ik moet hier iets van zeggen…"

"Ja, nou, te laat nu."

Te laat. Niet omdat er geen kans was. Niet omdat niemand iets vond. Maar omdat niemand iets zei.

Misschien uit voorzichtigheid. Misschien omdat het makkelijker is om te zwijgen dan om je uit te spreken. Misschien omdat iedereen dacht dat een ander het wel zou doen.

Maar als iedereen wacht, gebeurt er niets.

Leiderschap is niet alleen beslissen, maar ook durven spreken. Op het juiste moment. Daar, aan tafel. Niet achteraf, niet in de gang, niet bij de koffieautomaat.

Want beslissingen worden niet gemaakt door degene met de beste argumenten, maar door degene die ze op tijd uitspreekt.

De Verhalenfabriek, het geluid van boeiende verhalen.